تاريخچه سقف وافل
دكتر ابراهيم در سال 1999 تلاش كرد سقف هاي T شكل را با كمك مدل هاي رياضي بهينه سازي كند. او روشي را پيشنهاد داد كه بر اساس طراحي دال يك طرفه با تكيه گاه ساده و بر اساس اصول طراحي الاستيك و روش مقاومت نهايي بنا نهاده شده بود.
پس از آن در سال هاي 2000-2005 دانشمندان مختلفي تلاش كردند تا دال هاي بتني را با كمك الگوريتم ژنتيك بهينه سازي كنند.
پس از همه اين تلاش ها در سال 2005 فردي به نام پاراساد مدلي بهينه از دال بتني را تهيه نمود كه به شكل وافل بود. پاراساد سعي كرد براي ضخامت دال، فاصله بين تيرچه ها و عرض آنها ابعادي ارائه دهد كه از جهت طراحي بهينه و مناسب باشند. يكي ديگر از ايده هاي او، اتصال يكپارچه دال به تيرهاي كناري بود.
به طور كلي عرض بهينه براي تيرچه ها را بين ۱۹۱ تا ۳۵۰ ميليمتر و عمق دال بتني روي آنها را بين بين ۷۵ تا ۱۲۵ ميليمتر در نظر ميگيرند.
سقف وافل و نحوه كاركرد آن
وافل در اصل نوعي سيستم سازه اي است كه سطح بالايي آن ساده و سطح پاييني آن شبكه اي ميباشد، و وجه تسميه آن هم همين ظاهر وافل مانند لايه زيرين آن ميباشد. اين سقف به علت سبكي و استحكام بالايي كه دارد براي ساختمانهايي با دهانه هاي بزرگ و مكان هايي كه نميتوان از ستون استفاده كرد مانند پاساژ ها، بيمارستان ها، فرودگاهها و … بسيار مناسب و رايج است.
همانطور كه ميدانيد در بتن هاي مسلح نيروي كششي توسط آرماتور ها تحمل ميشود. براي اينكه وزن سقف كم شود، ميلگردهاي كششي را حفظ كرده و بتن هاي زير تارخنثي حذف ميشوند. به همين دليل، قالب وافل را مكعب انتخاب ميكنند تا شكل وافل را بعد از گيرايي بتن در پايين تار حنثي تامين نمايند
در طراحي سقف وافل تمامي آرماتورها در اين سازه بايد مستقيما به تيرها يا ستون ها متصل شوند بنابراين ارتفاع آرماتور گذاري به اندازه عمق سرستون ها و تيرها مي باشد. همين ميلگرد گذاري دو طرفه، استحكام بالايي دارد و بسيار سبك است به همين دليل در دهانه هاي بزرگ، استحكام و مقاومت كافي به دست ميدهد
در نهايت ميتوان بيان كرد كه اين سازه، سقف هاي سبك تر و مستحكم تري را در اختيار طراحان و سازندگان قرار داده است . علاوه بر اين ها اجراي سقف وافل بسيار ساده تر بوده و پياده سازي آن با سرعت بيشتري صورت ميگيرد. و از نظر اقتصادي نيز در مصرف بتن 30 و در مصرف ميلگرد 20 درصد صرفه جويي ميكند.
تاريخچه سقف وافل